Cenne wskazówki Jezusa, jak mamy uśmiercić naszą ludzką wolę, aby żyła tylko dla Niego

Z pism Sługi Bożej Luizy Piccarrety

Jezus do Luizy: W pierwszej kolejności chcę, abyś upokorzyła twoją wolę. Twoje „ja” musi być w tobie zniszczone. Pragnę, żebyś je złożyła przede Mną w ofierze, a wtedy twoja wola i moja zespolą się w jedno. Czyż nie jesteś z tego zadowolona?

Tak, Panie, ale udziel mi łaski, bo widzę, że sama z siebie nic nie mogę uczynić.

I mówił dalej: Tak, Ja sam będę ci się przeciwstawiał we wszystkim, a także za pośrednictwem stworzeń. I tak się stało.

Na przykład, kiedy się budziłam rano i od razu nie wstawałam, wewnętrzny głos mówił do mnie: Ty odpoczywasz, Ja zaś nie miałem innego łoża prócz krzyża. Szybko, szybko, pozbądź się zbytniej przyjemności.

Kiedy chodziłam, a mój wzrok odpływał trochę daleko, od razu mnie karcił: Nie chcę, aby twój wzrok oddalał się od ciebie więcej niż odległość jednego kroku od drugiego, abyś się nie potknęła.

Gdy przebywałam na wsi i widziałam kwiaty oraz drzewa, mówił do mnie: Wszystko stworzyłem z miłości do ciebie, a ty z miłości do Mnie zrezygnuj z tej wzrokowej rozkoszy.

Nawet przy najbardziej niewinnych i świętych rzeczach, jak na przykład ozdoby na ołtarzach, procesje… mówił do mnie: Nie powinnaś znajdować przyjemności w niczym innym jak tylko we Mnie samym.

Gdy siedziałam podczas pracy, mówił do mnie: Jesteś zbyt wygodna. Nie pamiętasz, że moje życie było ciągłym cierpieniem? A ty? A ty?

Aby Go zadowolić, natychmiast siadałam na połowie krzesła, a drugą połowę zostawiałam wolną. Czasami dla żartu mówiłam do Niego: Czy widzisz, o Panie? Połowa krzesła jest wolna. Przyjdź i usiądź tuż obok.

Czasami wydawało mi się, że mnie zadowalał i odczuwałam taką przyjemność, że sama nie potrafię tego wyrazić.

Czasami, gdy pracowałam trochę wolno i niechętnie, mówił mi: Szybko, pomóż sobie, a czas, który dzięki temu zyskasz, spędzisz, przebywając ze Mną na modlitwie.

Czasami On sam wyznaczał mi, ile pracy mam wykonać. Następnie błagałam Go, aby przyszedł i mi pomógł. Tak, tak – odpowiadał – zrobimy to wspólnie razem, a kiedy skończysz, będziemy bardziej wolni. I zdarzało się, że w godzinę lub dwie robiłam to, co miałam zrobić przez cały dzień. Potem szłam się modlić, a On dawał mi tak wiele światła i mówił mi tak wiele rzeczy, że gdybym chciała to opowiedzieć, zajęłoby to zbyt dużo czasu. […]

Gdy następnie była pora obiadu i zjadłam coś smacznego, od razu karcił mnie w moim wnętrzu, mówiąc: Czy może zapomniałaś, że Ja nie miałem innej przyjemności niż cierpienie z miłości do ciebie? Czy zapomniałaś, że ty nie możesz mieć innej przyjemności niż umartwianie się z miłości do Mnie? Zostaw to i jedz to, co mniej lubisz.

Od razu brałam to i zanosiłam osobie usługującej albo mówiłam, że już nie chcę. Wiele razy pozostawałam prawie na głodzie. Ale kiedy szłam na modlitwę, otrzymywałam tak dużo siły i czułam się tak syta, że miałam obrzydzenie do wszystkiego.

Innym razem, aby mi się przeciwstawić, gdy nie miałam ochoty jeść, mówił mi: Chcę, abyś jadła z miłości do Mnie. A gdy pokarm łączy się z ciałem, módl się, aby moja miłość połączyła się z twoją duszą, a wszystko zostanie uświęcone.

Jednym słowem, bez zbytniego rozwodzenia się, nawet w najdrobniejszych rzeczach próbował uśmiercić moją wolę, aby żyła tylko dla Niego. (Księga Nieba, tom 1)