Pożegnanie wieczorne z Jezusem

(Ta modlitwa Luizy Piccarrety znajduje się w 11 Tomie jej dziennika)

O mój Jezu, Niebiański Więźniu, słońce już zachodzi i mrok ogarnia ziemię, a Ty pozostajesz sam w Tabernakulum Miłości… Wydaje mi się, że widzę Cię otoczonego smutkiem ze względu na samotność nocy, nie mając wokół siebie korony swoich dzieci i swoich czułych oblubienic, którzy mogliby dotrzymywać Ci towarzystwa w Twym dobrowolnym więzieniu. O mój Boski Więźniu, ja także czuję ucisk w sercu, ponieważ muszę opuścić Ciebie i pożegnać się z Tobą… Ale co ja mówię, o Jezu? Już nigdy więcej pożegnań! Brak mi odwagi, by zostawić Cię samego. Żegnam Cię ustami, ale nie sercem, a raczej, me serce pozostawiam z Tobą w Tabernakulum. Będę zliczać bicia Twego Serca i odpowiem na nie biciem mego przepełnionego miłością serca. Będę zliczać Twoje uciążliwe westchnienia i aby Cię pocieszyć, dam Ci odpocząć w moich ramionach. Będę Twym czujnym wartownikiem, będę bardzo uważnie obserwować, czy jest coś, co Cię niepokoi lub sprawia Ci ból, nie tylko po to, by nigdy nie zostawić Cię samego, lecz również po to, by dzielić wszystkie Twoje cierpienia.

O Serce mego serca! O Miłości mej miłości! Porzuć tę aurę smutku, rozchmurz się. Serce mi się kraje, gdy widzę Cię pogrążonego w smutku. Choć żegnam Cię ustami, pozostawiam Ci moje oddechy, moje uczucia, moje myśli, moje pragnienia i moje ruchy, które tworząc łańcuch nieustannych aktów miłości zjednoczonych z Twoimi, utworzą dla Ciebie koronę i będą Cię miłować za wszystkich. Czyż nie jesteś szczęśliwy, o Jezu? Wydaje mi się, że mówisz ‘tak’. Czyż nie?

Żegnaj, o kochający Więźniu. Ale jeszcze nie skończyłam. Zanim odejdę, pragnę zostawić przy Tobie również i moje ciało. Zamierzam podzielić moje ciało i moje kości na wiele małych kawałków, aby utworzyć tak wiele lamp, jak wiele Tabernakulów istnieje na całym świecie, a z mojej krwi uczynić tak wiele płomieni, aby te lampy zapalić. A w każdym Tabernakulum zamierzam postawić moją lampę, która, łącząc się z lampą Tabernakulum oświetlającą Ci ciemności nocy, powie Tobie: «Kocham Cię, uwielbiam Cię, błogosławię Ci, wynagradzam i dzięki Ci składam za siebie i za wszystkich.»

Żegnaj, o Jezu… Posłuchaj jeszcze jedno słowo: zawrzyjmy pakt, a paktem tym niech będzie to, że będziemy się miłować coraz więcej. Ty obdarzysz mnie większą Miłością, zamkniesz mnie w swojej Miłości, sprawisz, że będę żyć Miłością i pochowasz mnie w swojej Miłości. Zaciśnijmy mocniej nasze więzy miłości. Będę szczęśliwa tylko wtedy, gdy obdarzysz mnie swoją Miłością, bym mogła Cię naprawdę miłować… Żegnaj, o Jezu! Pobłogosław mnie, pobłogosław wszystkich. Przytul mnie do swego Serca, uwięź mnie w swojej Miłości, gdy ja składam pocałunek na Twym Sercu … Żegnaj, żegnaj!

W 11 Tomie Luiza pisze:

A teraz po spisaniu powyżej sformułowanych pod wpływem Jezusa modlitw, Jezus przychodząc w nocy, ukazał mi, że przechowywał ‘Pożegnanie wieczorne z Jezusem’ i ‘Dzień doby Jezu’ w swoim Sercu, i powiedział do mnie: „Córko moja, wyszły one dokładnie z mojego Serca. Ktokolwiek będzie odmawiał je z zamiarem bycia ze Mną, jak to jest wyrażone w tych modlitwach, Ja będę trzymał go przy Mnie i we Mnie, aby mógł czynić to, co Ja czynię. I nie tylko ogrzeję go moją miłością, ale za każdym razem zwiększę moją miłość do duszy, dopuszczając ją do jedności Życia Bożego i moich własnych pragnień zbawienia wszystkich dusz.”

Szkoła modlitwy w Woli Bożej

„Szkoła modlitwy w Woli Bożej” to zbiór modlitw Luizy Piccarrety, a także praktyczna pomoc w modlitwie oraz mała „szkoła modlitwy” w Woli Bożej.

Zawiera także fragmenty z pism Luizy, w których Jezus uczy nas modlitwy i wyraża pragnienie, abyśmy w Nim „stali się modlitwą”, modlitwą, która jest miłością, miłością, która wielbi, miłością, która wynagradza, miłością, która dzieli się wszystkim ze swoim Ukochanym i oddaje Mu cześć i chwałę, miłością, która wstawia się za innych i wyraża wdzięczność, miłością, która miłuje Go za wszystkich i we wszystkich Jego dziełach.