Kto modli się w Woli Bożej, rozchodzi się jak światło słoneczne w wiecznych lotach Woli Bożej

Z Pism Sługi Bożej Luizy Piccarrety:

…Potem zrozumiałam, że pragnął, abym wkroczyła do ogromnego morza Jego Woli, gdyż chciał być pokrzepionym z powodu morza grzechów stworzeń. A ja, przytulając się mocniej do Niego, powiedziałam: „Moja umiłowana Dobroci, wraz z Tobą chcę podążać za wszystkimi czynami, jakich dokonało Twoje Człowieczeństwo w Woli Bożej. Tam, gdzie Ty dotarłeś, ja też chcę dotrzeć, abyś we wszystkich swoich czynach znalazł także i moje. I tak jak Twój Umysł w Najwyższej Woli przenikał wszystkie umysły stworzeń, aby oddać Ojcu Niebieskiemu na sposób boski chwałę, cześć i zadośćuczynienie za każdą myśl stworzenia, jak również aby zapieczętować światłem i łaską Twojej Woli każdą ich myśl, tak też i ja chcę przeniknąć każdą myśl, od pierwszej do ostatniej, jaka będzie miała życie w ludzkich umysłach, aby powtórzyć to, co zostało przez Ciebie uczynione. A co więcej, chcę połączyć je z myślami niebieskiej Mamy, która nigdy nie została w tyle, ale podążała zawsze razem z Tobą, jak również z myślami, jakie mieli Twoi święci.”

Przy tym ostatnim słowie, Jezus spojrzał na mnie i z całą czułością powiedział do mnie: „Córko moja, w mojej Odwiecznej Woli znajdziesz wszystkie czyny, zarówno moje, jak i mojej Mamy. Czyny te, jakby wewnątrz płaszcza, przeplatały wszystkie czyny wszystkich stworzeń, od pierwszego do ostatniego, które ma zaistnieć. Płaszcz ten utworzony był jakby z dwóch części. Jedna jego część unosiła się do Nieba, aby oddać mojemu Ojcu, mocą Woli Bożej, wszystko to, co stworzenia były Mu winne – miłość, chwałę, zadośćuczynienie i wynagrodzenie. Druga część pozostawała w obronie i jako pomoc dla stworzeń. Nikt inny nie wszedł w moją Bożą Wolę, aby czynić wszystko to, co czyniło moje Człowieczeństwo. Moi Święci spełniali moją Wolę, ale nigdy nie wkroczyli do Jej wnętrza, aby czynić wszystko to, co czyni moja Wola i aby w mgnieniu oka podjąć wszystkie czyny (od pierwszego do ostatniego człowieka), stając się ich aktorem, widzem i tym, który przebóstwia. Stworzenie, które spełnia moją Wolę, nie jest w stanie czynić tego wszystkiego, co moja Odwieczna Wola zawiera, a raczej zstępuje Ona do niego tylko w ograniczonym zakresie, w takim, w jakim może Ją w sobie pomieścić. Tylko ten, kto wkracza do wnętrza, może powiększać i rozchodzić się jak światło słoneczne w wiecznych lotach mojej Woli i odnajdując czyny moje i mojej Mamy, dodawać do nich swoje.

Spójrz w moją Wolę, czy są tam może czyny innych stworzeń pomnożone w moich i sięgające aż do ostatniego czynu, który ma się dokonać na tej ziemi? Spójrz dobrze, nie znajdziesz ani jednego. Oznacza to, że nikt tam nie wkroczył. Otwarcie drzwi mojej Odwiecznej Woli przeznaczone było dla mojej małej córeczki, po to, aby mogła ona połączyć swoje czyny z moimi i z tymi mojej Mamy i uczynić potrójnymi wszystkie nasze czyny przed obliczem Najwyższego Majestatu i dla dobra stworzeń. A teraz, po otwarciu drzwi mogą tam wkroczyć także pozostali, pod warunkiem, że otworzą się na tak ogromne dobro.” (Tom 15, 24.01.1923).

…Potem mówiłam do mojego Jezusa: „Pozwól mi się modlić w Twojej Woli, tak aby Twoje słowo, mnożąc się w Niej, za każde słowo każdego stworzenia otrzymało słowo modlitwy, uwielbienia, błogosławieństwa, miłości i zadośćuczynienia. Chciałabym, aby mój głos, unosząc się między Niebem a ziemią, wchłonął w siebie wszystkie ludzkie głosy, aby oddać je Tobie ku czci i chwale, w sposób, jaki Ty chciałbyś, żeby stworzenie posługiwało się słowem.”

Teraz, gdy to mówiłam, mój umiłowany Jezus położył swoje usta blisko moich i swoim Tchnieniem, dmuchając, wchłaniał moje tchnienie, mój głos, mój oddech w swoim tchnieniu, głosie i oddechu, i umieszczając to wszystko jakby na drodze w swojej Woli, przenikał każde ludzkie słowo oraz przemieniał słowa i głosy zgodnie z tym, co powiedziałam. A gdy je przenikał, unosił się do góry, aby spełnić urząd przy Bogu w imieniu wszystkich i w imieniu wszystkich ludzkich głosów… (Tom 15, 02.04.1923).